Alleen op de dijk

Ik ben altijd al verlegen geweest, zo lang ik me kan herinneren. Het is waar, ik voel me vaak minder dan iemand anders, heb moeite om een plek voor mezelf in de wereld in te nemen. Ik worstel daar nog dagelijks mee. De ene dag voel ik me sterker dan de andere. Een aantal weken terug probeerde ik me te verbinden met Moeder Aarde, want als ik contact met haar heb, weet ik dat ik een plek heb op haar grote wereld, dat ik er mag zijn.

 

Wat ik dan doe is beginnen met een yoga houding, een heel eenvoudige: De Berg, of Tadasana. Je staat dan gewoon met je voeten op heupwijdte, zorgt dat je goed rechtop staat, je schouders recht, in feite sta je heel stevig op de grond, als een berg. Ik kijk dan altijd naar buiten, naar de opkomende zon (als je het 's ochtends doet), de dag begint, er is energie in overvloed. Ik adem diep in, vul me met de energie van Moeder Aarde. Al haar kracht die er voor ons is om op te nemen, de stromende aardekracht, neem ik dan op. Alle spanning die ik voel, angst of nerveusheid, laat ik via mijn voeten naar de Moeder stromen, omdat dat overtollige energie is. Dan voel ik me rustig en heerlijk opgeladen.

 

 

Die dag besloot ik dat ik zin had om te wandelen. Ik woon in een prachtig groen dorp, en het is een mooi stukje lopen naar de dijk, waar je over het water kan uitkijken. Toen ik ging lopen zette ik elke voet stevig op de aarde, en ik nam elke stap bewust. Ik was daar, NU, in de tijd, zodat ik nergens anders aan kon denken dan daar in de tijd zijn, en aan Moeder Aarde en haar liefde voor elk levend wezen. Ik voelde me steeds zelfverzekerder. Langs een mooi kanaaltje liep ik naar de dijk, ik ging bovenop staan, en ik keek over het grote water uit. Dat water gaat zijn gang maar, het stroomt en is altijd in beweging. Het geeft een groot gevoel van vrijheid als je je daarmee verbindt. Water is soepel en toch sterk. Ik ging weer stevig staan, daar aan de waterkant, en dacht even nergens aan.

 

De wind streek zacht over mijn gezicht, de aarde steunde mijn voeten, het water kabbelde tevreden en de zon gaf mij licht. Alles was daar, en ik was er deel van. Het was goed om te voelen dat ik daar deel van ben, ik ben, net als jij, onderdeel van al het leven, ook ik heb mijn plek, ook ik mag er zijn. Waar ik ook ben, of dat nou in de supermarkt is, op straat of in mijn huis, ik mag daar zijn. Dat besef gaf me grote kracht. Ik voelde me trots op mezelf, en tevreden.

 

Vaak wil ik op zo'n moment weer terug naar huis, snel naar de veilige haven. Maar ik wilde nu niet, ik wilde daar zijn, want ook dat plekje op de dijk was mijn plek. Iedereen kon me zien daar, dacht ik. Laat ik nu maar gaan. Maar nee, ik wilde daar zijn, ik voelde me goed, en het kon me niet schelen dat anderen me zouden zien. Zij hadden hun leven, ik het mijne. En dus bleef ik staan, genietend van het zijn, van de wind, het water en al het andere leven. Ik had mijn plek gevonden. Vol tevredenheid ging ik later naar huis (omdat ik het koud had gekregen), en zo helpt Moeder Aarde me mijzelf te vinden. Ze helpt me om van mezelf te houden, zoals Zij van mij houdt. En ook dat is een wonder van dit leven.

Ik wens je alle positieve natuurkracht toe,

Mirjam

22 maart 2010